Weer in verbinding (3)

Onrecht moet erkend worden en veel meer dan dat: onrecht moet rechtgezet worden. Wie jou afneemt wat jou toebehoort moet jou dat teruggeven. En als dat niet mogelijk is, dan moet jou dat vergoed worden.

Wie zich schuldig maakt, moet zijn/haar schuld erkennen en rechtzetten. Terwijl ‘de dader’ vaak geen enkel besef heeft van wat hij heeft aangericht en zich beledigd voelt als hij erop wordt gewezen, blijft degene die misbruik meemaakte de rekening betalen.

De ervaring van ‘een seksuele drang bevredigen’ langs de kant van de ‘dader’ en de ervaring van wie daar vaak jaren onder lijdt, zijn zo immens ver van elkaar verwijderd, dat op sommige momenten enige gezamenlijke grond van bestaan lijkt te ontbreken.

N. verlangde zo naar vrede. Maar vrede vraagt erkenning en rechtzetting, die door deze zo verschillende ervaringen moeilijk te bewerken valt. De solidariteit ontbreekt.

Op sommige momenten kan dit als zo unfair ervaren worden, dat er begeleide stappen nodig zijn.

“Op een bepaald moment heb ik de rekening gemaakt van wat het misbruik mij gekost heeft. Ik heb een fortuin uitgegeven aan begeleidingen, aan fysieke operaties (o.a. diverticulitis, endometriose), aan fysiotherapie (houding corrigeren),… om nog niet te spreken van de pijn die het mij heeft gekost.

 

Mijn aanspraak op vergoeding is altijd op veel verzet gebotst. ‘Het was te laat, ik had het moeten uitbrengen toen het gebeurde’, was één van de dingen die mij ten laste werden gelegd. Ik had ‘nu geen recht van spreken meer’.

 

Op een bepaald moment werd het verzet zo erg dat mijn kinderen gecontacteerd werden om hen ervan te overtuigen dat ik toe was aan een opname in psychiatrie. Er waren momenten geweest waar dat dit misschien nodig was geweest, maar niet toen ik vrij rustig verzocht om rechtzetting.

 

Dat mijn kinderen benaderd werden om mij, hun moeder, psychisch onstabiel te laten verklaren, was voor mij ver over de grens. Het voelde alsof alles zich weer herhaalde. Ik vroeg alleen om tussen te komen in mijn oplopende kosten of op één of andere manier iets te vergoeden zodat ik dit hoofdstuk in mijn leven kon afronden.

 

Voor mij stond een vergoeding echt symbool voor het samen dragen van de lasten en het afsluiten van een diepe onbalans in mijn leven. Het leek een patstelling waar we niet zouden uitgeraken. Door wat ik met Live The Connection heb gedaan, is het toch gelukt”.

Vaak denkt de persoon die seksuele grensoverschrijding ervaarde, dat de ’dader’ er, net zoals hij/zijzelf, voortdurend van bewust is. Uit al mijn begeleidingen blijkt dat de ‘dader’ geen of amper besef heeft van wat hij heeft aangericht.

Erkenning veronderstelt inlevingsvermogen in de ervaring van de ander. Dat begint met luisterbereidheid. Maar de angst iets te horen dat onverdraaglijk is (de ‘dader’ heeft vaak zelf seksuele grensoverschrijding meegemaakt) en dit voor de rest van zijn leven te moeten meedragen, is zo groot, dat luisteren amper lukt.

Het lijden erkennen is tegelijk beseffen dit lijden zelf teweeggebracht te hebben. Rechtzettende daden stellen kan bij de ‘dader’ de angst voor levenslange claims opwekken. En wat met ‘daders’ die inmiddels overleden zijn?

Live The Connection biedt processen om de roulerende rekening te stoppen en de ervaring van vrede helemaal te laten doordringen bij alle partijen. Het is een soort symbolische vormgeving waarbij de verstrikkingen tussen de generaties en tussen de verschillende daders wordt opgeheven. Door deze rechtzettingen kwam er uiteindelijk vrede in het hart van N., een vrede die zich alsmaar uitbreidt.